Ο πόνος που βιώνουμε από την απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου... δεν ξεπερνιέται επειδή είναι γιορτές!

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοούν όσοι «συμβουλεύουν»  ή γράφουν… «πως μπορούμε να περάσουμε τις γιορτές όσο πιο ευχάριστα γίνεται ενώ βρισκόμαστε σε πένθος»!!!

Το  μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχουν βρεθεί ΠΟΤΕ σε αυτή την θέση διότι θα γνώριζαν ήδη πως το πένθος όσο και να προσπαθείς… δεν γίνεται να το περάσεις ευχάριστα!!!

Η απώλεια ενός ανθρώπου είναι η πιο δύσκολη και επώδυνη στιγμή στη ζωή μας κατά την οποία πονάμε τόσο πολύ που νοιώθουμε πως είμαστε «βυθισμένοι» στο πένθος… και δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από εκεί.. αφού σκεφτόμαστε μόνο αυτόν που χάσαμε προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε πως δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να τον ξαναδούμε!

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κλεινόμαστε στον εαυτό μας απέχοντας από κάθε κοινωνική εκδήλωση.. όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό δεν είναι σωστό γιατί η ζωή συνεχίζεται για όλους… και πρέπει να την ακολουθήσουμε. Η συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε δεν επιτρέπει να το καταλάβουμε.. και πολύ περισσότερο να το κάνουμε πράξη!!!

Δεν είναι ντροπή να κλαίς μπροστά στον κόσμο

Όποτε αισθάνεσαι την ανάγκη να εξωτερικεύσεις το συναίσθημα σου να το κάνεις… ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βάλεις τα κλάματα στον δρόμο, μέσα στο λεωφορείο, στον ηλεκτρικό ή στο μετρό ανάμεσα σε τόσους άγνωστους ανθρώπους! Αυτή η τεράστια λύπη που νοιώθεις και προέρχεται από μια δυσβάσταχτη απώλεια, είναι  κάτι ανθρώπινο.. σεβαστό και δεν έχεις κανέναν μα κανέναν απολύτως λόγο να το κρύβεις.

Θυμάμαι πως όταν βρέθηκα σε αυτή την θέση δεν με απασχόλησε ποτέ τι θα σκεφτεί ο διπλανός…  αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί όπως ένοιωθα! Ήταν δε τόσο μεγάλο το πένθος το οποίο βίωνα, που δεν έκλαιγα..  μόνο τις ώρες που δούλευα! Όλες τις υπόλοιπες… έτρεχαν ασταμάτητα τα δάκρυα μου και σε διαβεβαιώνω πως το μοναδικό που ΔΕΝ με απασχολούσε εκείνη την στιγμή.. ήταν που βρισκόμουν! Ουδείς με ενόχλησε, ουδείς μου ζήτησε το λόγο, ουδείς υπήρξε αγενής απέναντί μου!! Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά ένα βράδυ που γύριζα πολύ αργά από την δουλειά και έκλαιγα ασταμάτητα μέσα στο λεωφορείο… μια συμπαθέστατη κοπέλα που καθόταν δίπλα μου… έβγαλε διακριτικά από την τσάντα της ένα πακέτο χαρτομάντηλα και μου πρόσφερε ένα.. χωρίς να πει ούτε λέξη!          

Επικοινώνησε με άλλους πενθούντες

Αντικειμενικά, κανείς δεν πρόκειται να σε καταλάβει καλύτερα από κάποιον που βιώνει την ίδια κατάσταση με εσένα. Καλοί και οι φίλοι αλλά στην περίπτωση απώλειας.. μόνο με κάποιον που το έχει περάσει ή το περνάει τόσο έντονα όσο εσύ.. θα βρεις σημεία ταύτισης και απόλυτης κατανόησης!

Δεν είσαι υποχρεωμένος να βγεις… αν αυτό σε πιέζει

Δεν υπάρχουν κανόνες για το τι πρέπει να κάνεις και πώς να φερθείς.. ειδικά μάλιστα όταν πενθείς κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο! Αν νιώθεις ότι θέλεις να μείνεις στο σπίτι, αυτό να κάνεις. Αν υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που ΔΕΝ θέλεις να δεις ή κάποιοι άλλοι που επιθυμείς να έρθεις σε επαφή μαζί τους… Επιδίωξέ το! Δεν χρωστάς σε κανέναν εξηγήσεις.. για όσα σε κάνουν να νοιώθεις… έστω και λίγο καλύτερα!!

Μην υποκρίνεσαι για τίποτα… και κανέναν!

Από την στιγμή που περνάς μια τόσο δύσκολη φάση στην ζωή σου οφείλουν όλοι που βρίσκονται κοντά σου να σε καταλαβαίνουν… να το σέβονται και να μην έχουν την απαίτηση… να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά από αυτό που αισθάνεσαι. Να έχουν την ανθρωπιά να αφήνουν σε ησυχία να βιώνεις το πένθος σου.. χωρίς «νουθεσίες» και «συμβουλές» που  είναι το τελευταίο που χρειάζεσαι!

Ατάκες όπως «μην στεναχωριέσαι για κάτι που δεν αλλάζει», «δεν «έφυγε» θα ζει πάντα στην καρδιά σου», «όλα περνάνε, θα δεις πως η ζωή συνεχίζεται»…

Καλό είναι να μην λέγονται… και να σέβονται όλοι τα στάδια του πένθους καθώς επίσης και τον χρόνο που χρειάζεται αυτός που το βιώνει ΟΧΙ για να το ξεχάσει…. αφού όποιος έχει πονέσει, γνωρίζει άριστα πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση… αλλά για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει σιγά σιγά την νέα πραγματικότητα!