Ερχεται κάποια στιγμή που λες......φτάνει, μέχρι εδώ! "Κουράστηκε" η ψυχή μου!!!!

‘Ερχονται στιγμές που νοιώθω  πως δεν έχω διάθεση για τίποτα!

Το μόνο που θέλω είναι  να αποστασιοποιηθώ από όλους!

Να βρω μια γωνιά να  κουρνιάσω  χωρίς να κάνω  τίποτα!

Ούτε καν να σκεφτώ!

Αισθάνομαι  πως δεν έχω δυνάμεις!

Η αντοχή μ' έχει εγκαταλείψει!

Δεν υπάρχει κάτι που να με ευχαριστεί ή να είναι ικανό να μου αλλάξει την διάθεση!

Είναι εκείνες οι στιγμές που «σταματάει» ο χρόνος…

Και αντιλαμβάνομαι την αισιόδοξη φύση μου να έχει «παραμερίσει»!

Μάταια ψάχνω κάτι να με «ανεβάσει»…

Αφού  όλα μπαίνουν στον ίδιο παρονομαστή….

Στερώντας κάθε ικμάδα χαράς!

Όσο και αν  «προτρέπω» την λογική να «συμμαχήσει» μαζί μου…

Στέκεται αδύνατον να μου προσφέρει την δύναμη που χρειάζομαι για να επέλθει πάλι η ισορροπία!

Εκεί καταλαβαίνω πως όλα πλέον φαντάζουν δύσκολα και «άχρωμα» διότι …..

Η ψυχή  «κουράστηκε»!!!!

Την «φόρτωσα» πολύ και «λύγισε»!!!

Απαίτησα περισσότερα από όσα μπορούσε να αντέξει την δεδομένη στιγμή…..

Ξεχνώντας πως δεν είναι  μηχανή να δουλεύει ασταμάτητα…….

Για να εκτελεί επιθυμίες  χωρίς να «απαιτεί» τίποτα!

Την «πίεσα» να δεχτεί άμεσα  κάποιες ανάγκες  μου….

Δίχως να της προσφέρω τον απαιτούμενο  χρόνο να τις «αφομοιώσει» σιγά -σιγά!!!

Να «πάρει» μια ανάσα….

Να «ξεκουραστεί»….

Για να δώσει αυτά που πρέπει με ηρεμία!

Βιάστηκα πολύ….

Και έτσι…..

Στην πρώτη λανθασμένη κίνηση….

"Κράσαρε"!!!!

«Κόλλησε»!

«Πάγωσε»!

Γεγονός που δυσκολεύει πολύ την «επανεκκίνηση»!

Αυτό συμβαίνει όταν οι προσδοκίες που έχω από τους ανθρώπους, εκπορεύονται από  τις υποσχέσεις που δίνουν….

Αλλά δυστυχώς στον δρόμο ανακαλύπτω πως δεν

μπορούν να τηρήσουν!

Δεν το κάνουν πάντα γιατί θέλουν να κοροϊδέψουν…

Η, να ξεγελάσουν!

Όχι!

Συμβαίνει και στην περίπτωση, που η επιθυμία τους....

Δεν είναι τελικά τόσο έντονη όσο πίστευαν, αρχικά....

Για να πραγματοποιήσουν κάποια "θέλω" τους!

Ξεκινάνε με το «πολύ»....

Αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα…..

Τους "βαραίνει", τους κουράζει.....  

Και ψάχνουν διάφορους τρόπους να το «μειώσουν»….

'Ετσι ώστε, να αντέξουν!

Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με αυτά που περίμενα….

Και  αναπόφευκτα  «χάσκει» το κενό μέσα μου…..

Γιατί δεν μπορούν να το καλύψουν…..

Και αισθάνομαι μετέωρη στο πουθενά!

Είναι εκείνο το συναίσθημα που νοιώθεις πως δεν γίνεται να πας ούτε μπρος…..

Ούτε πίσω!

Και στέκομαι σε ένα συγκεκριμένο σημείο….

Δίχως να γνωρίζω τι περιμένω!

Τι θα ήταν αυτό.....

Που θα μου έδινε την ώθηση να κάνω έστω και μία μικρή κίνηση!

Να αντιδράσω με οποιοδήποτε  τρόπο….

Αρκεί να μπω πάλι σε «λειτουργία»!

Είναι η  «σκοτεινή» φάση….

Που αισθάνομαι τελείως αδύναμη να βοηθήσω τον ίδιο μου, τον εαυτό!

‘Εχουν αδρανοποιηθεί όλα τα συναισθήματα….

Και δεν  μπορώ να πιαστώ από πουθενά!

Ούτε καν από την απογοήτευση που νοιώθω να με

«πλημμυρίζει»…..

Όχι για κάτι συγκεκριμένο…

Αλλά….. για όλα!!!!

Και αν με ρωτήσεις…

«Ποια είναι αυτά;»…..

Θα πάρεις πάλι  την ίδια απάντηση!!!!

Γενική και αόριστη!

Όχι γιατί θέλω να κρυφτώ….

Απλά δεν υπάρχει τίποτα......

Που θα μπορούσα να εξαιρέσω ως ευχάριστο και  θα με ικανοποιούσε…

‘Εστω να το σκεφτώ!

Να το φέρω στο μυαλό μου….

Για να προκαλέσει  ένα σκίρτημα χαράς!

Ελπίδας! Αισιοδοξίας!

Όλα φαντάζουν το ίδιο απόμακρα…..

Γκρίζα….

Και ξένα!

Είναι "'άγριο" να νοιώθεις πως δεν «ακουμπάς» κάπου!

Δεν «ανήκεις»…..

Η, δεν σου ανήκει κάτι!

Αφήνεσαι, σαν να βρίσκεσαι στο κενό, πέφτοντας από ψηλά!

"Σταματάει" εντελώς το μυαλό!

«Αδειάζει»!

Αισθάνεσαι τόσο «μικρός» και αδύναμος…..

Που αυτή  η συνειδητοποίηση και μόνο……

Με τρομάζει!

Με φοβίζει!

Προσπαθώ να «σηκωθώ»….

Να σταθώ πάλι στα πόδια μου…..

Αλλά η «κούραση» της ψυχής….. με "κερδίζει"!

Και είναι η πρώτη ένδειξη μιας απελπισίας, που την βλέπω να «έρχεται»…..

Ανήμπορη και απαθής!

Μια μικρή απόπειρα να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πόσο ισχυρή είμαι….

Μπας και «ξυπνήσω» έστω και την τελευταία ώρα…

Είναι ανεπιτυχής!

Διότι αυτόματα δίνω μόνη μου την απάντηση….

Βαρέθηκα να είμαι δυνατή!!!!!!

Κουράστηκα!!

Εξαντλήθηκα!!

Και τελικά…

Δεν το χρωστάω σε κανέναν αυτό!!!!

Είναι εκείνη η στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου…..

Αποκαλύπτοντας  τις πιο σκληρές αλήθειες!

Νοιώθεις να πλησιάζει η «έκρηξη» μέσα σου…..

Και ένας πίδακας λάβας ετοιμάζεται να ξεχυθεί…

«Καίγοντας» τα σωθικά σου….

Αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα!

Τότε λοιπόν, στο πιο κρίσιμο σημείο….

Παρουσιάζεται ένας άνθρωπος…

Που με μια μικρή κίνηση…

Ακόμα και με μια λέξη του…

Σταματάει όλο αυτό το κακό  που πρόκειται να συμβεί!

Το νοιάξιμο του σε «ακουμπάει»  με έναν τέτοιο  ευλογημένο τρόπο…..

Που αισθάνεσαι  να σε «επαναφέρει» σε κλάσματα δευτερολέπτου στην ζωή!

Τα συναισθήματα «ξυπνούν»…..

Και όλα δείχνουν να παίρνουν ξανά την γνώριμη θέση τους!

Η φροντίδα του (τι υπέροχη λέξη!!!!)….

«Κατακλύζει» ξαφνικά την ψυχή σου χαρά…..

Και ασυναίσθητα….

Σκας το πρώτο χαμογελάκι!

Δείγμα ελπίδας και δύναμης!

Αισθάνεσαι τεράστια ανακούφιση…..

Ξεχνώντας αυτόματα τα πάντα!!!

Η παρουσία του και μόνο…..

Είναι ικανή  να «σκορπίσει» παντού έντονο φως!!!

Και τότε συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά….

Πως το σπουδαιότερο πράγμα στην ζωή, μετά την υγεία….

Είναι να υπάρχουν άνθρωποι  δίπλα μου, που με νοιάζονται και με αγαπούν!

‘Ετοιμοι να διώξουν μακριά κάθε εφιάλτη……

Να με κρατήσουν αν σκοντάψω…..

Να μου προσφέρουν το χέρι τους να σηκωθώ, όποτε πέσω!

Να κατανοούν πως δεν είμαι άτρωτη…..

Και η  φράση…

«Εσύ είσαι δυνατή! Θα τα καταφέρεις!»

Με εξοργίζει…..παρά με βοηθάει  στις δύσκολες στιγμές!

‘Εχω ανάγκη από στοργή, τρυφερότητα, συνεχές ενδιαφέρον…..

Για να αντιμετωπίζω  την καθημερινότητα που δεν απλώς απαιτητική….

Αλλά πολλές φορές σκληρή!

Και εγώ δεν καταδέχομαι  να της «μοιάσω» …..

Ούτε να την «πολεμήσω» με τα ίδια « όπλα»!

Απαξιώνω την νίκη που οδηγεί στο προνόμιο….

Επιδιώκοντας, το ουσιώδες που «πηγάζει» πάντα, μέσα από κείνους  που μας ηρεμούν....

Μας γαληνεύουν.....

«Οδηγώντας» την ψυχή, εκεί που μπορεί να 

«ανασάνει».....

Να «ονειρεύεται»....

Και να προσμένει το θαύμα!!!!!