Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

Μην υποκρίνεστε! Ξεφτιλίζεστε....και σας βαριέμαι!!!!






Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιόν λόγο υποκρίνεται ένας άνθρωπος και δεν εκφράζει αυτό που νοιώθει πραγματικά!

Τι είναι αυτό που του επιβάλλει να κρύψει την αλήθεια του…

Δείχνοντας κάτι που δεν είναι!

Που δεν τον αντιπροσωπεύει….

Δεν ταιριάζει…

Και δεν «χωράει» μέσα σε αυτό!

Με ποιο σκεπτικό επιλέγει για τον εαυτό του το  κίβδηλο.....

Το  πλαστό….

Το ανυπόστατο…

Που ούτως ή άλλως έχει  ημερομηνία λήξης και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι σύντομα  θα τον εκθέσει ανεπανόρθωτα….

Αφού τίποτα ψεύτικο δεν αντέχει στην πορεία και είναι θέμα χρόνου να «πέσουν οι μάσκες»!

Ανόητο τελείως λοιπόν, να υποτιμήσει κάποιος την νοημοσύνη του άλλου....

Να τον «μετρήσει»  λάθος…..

Πιστεύοντας πως το δικό του «ανάστημα» είναι μεγαλύτερο και μπορεί να τον κοροϊδέψει….

Κρύβοντας ποιος πραγματικά είναι!

Σε μικρότερη ηλικία θύμωνα….

Εξοργιζόμουν με όποιον επιχειρούσε να το κάνει……

Και έμπαινα αμέσως στην διαδικασία να αποδείξω πως ήταν αδύνατον να τα καταφέρει!

Το μόνο που κέρδιζα όμως ήταν να με πληγώνει περισσότερο….

Όχι, τόσο  γιατί διαπίστωνα σε όλη την διάσταση το «κάλπικο» του χαρακτήρα του….

Όσο  για το τεράστιο  θράσος που έθετε τα ευτελή επιχειρήματα υπερασπιζόμενος τον εαυτό του…

Και κατέληγαν ΟΛΑ στο συμπέρασμα….

Πως ΕΓΩ  ήμουν λάθος!!!!!!

Εγώ έφταιγα για την συμπεριφορά του!!!!!!!!

Εγώ ήμουν εκείνη που έπρεπε να απολογηθεί για ότι είχε κάνει  ο ίδιος και πολύ περισσότερο….

‘Επρεπε να δώσω εξηγήσεις....

Για την επιθυμία μου, να μάθω……

Γιατί τόση ψευτιά από μέρους του, χωρίς κανέναν λόγο!!!!!

Και δεν έφτανε αυτό!

Με κατηγορούσε ακόμα και για  επιθετικότητα….

Όταν έβλεπε πως οι φτηνές δικαιολογίες που προέβαλλε  «κατέρρεαν» μπροστά στην αλήθεια….

Και τελικά…..

Ο βασιλιάς έμενε γυμνός!!!

Μόνος…..

Ανίκανος να διαχειριστεί την  πραγματικότητα που είχε δημιουργήσει…

Και έτσι προσπαθούσε απεγνωσμένα να την «καλύψει» με μεγάλες δόσεις  υπεροψίας…..

Ειρωνείας….

Ακόμα και οργής που τόλμησα να γίνω ο «καθρέφτης» του….

Αναγκάζοντας τον, να δει την αληθινή εικόνα του…

Την οποία δεν άντεχε ούτε ο ίδιος!

Γι’ αυτό «σφυροκοπούσε» ανελέητα, με περίσσια αναίδεια, κάθε προσπάθεια μου…..

Να βρω μια λογική εξήγηση στο δικό του παράλογο!

‘Εστω μια αστεία δικαιολογία…..

 Που θα επέτρεπε να στηρίξω, όλο αυτό το απίστευτο που συνέβαινε, σε μια ανθρώπινη αδυναμία που για κάποιον λόγο, τον είχε «νικήσει»!

Μάταια όμως! 

Η άκαμπτη άρνηση του για μεταμέλεια….

Ακόμα και για ένα απλό «συγνώμη», την ύστατη στιγμή…..

Μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο το «βάρος» στην ψυχή μου…..

Που δεν το «άντεχε» πλέον!

«Βασανιζόταν»  διαπιστώνοντας  την καταβαράθρωση ακόμα και της στοιχειώδους  ηθικής….

Που επιβάλλεται να έχει ο άνθρωπος για να συνυπάρξει με οποιοδήποτε τρόπο!

Αρνιόμουν να δεχτώ μια σχέση δίχως ίχνος ανθρωπιάς….

Που σε "ανάγκαζε" να επιλέξεις οπωσδήποτε ανάμεσα στον ρόλο του θύτη…

Η του θύματος για να υφίσταται!

‘Ετσι…

Κάποια στιγμή «έπιασα» τον εαυτό μου να φοβάται τους ανθρώπους!

Να τους απομακρύνει, πριν ακόμα τους γνωρίσει…..

Γιατί δεν ήθελα να βιώνω τον πόνο…..

Της ματαιότητας, του «ανώφελου» και το «κενού»   που «κουβαλάνε»!

«Εμβόλιζαν» την  ψυχή μου προκαλώντας τεράστιο «ρήγμα»…..

Με συνέπεια να «χάνω» δύναμη  αφού  την «σκορπούσα» αναίτια για  να αποδείξω το αυτονόητο!!!!

Να διακρίνει δηλαδή κάποιος την ανθρώπινη υπόσταση μου…..

Αξιώνοντας να μου φερθεί ανάλογα!!!!!!

Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πόσο άδικα φέρομαι αρχικά, σε μένα…

Και μετά σε όλους εκείνους που μου μοιάζουν….

Μου ταιριάζουν…

Και τους θέλω στην ζωή μου!

Δεν  είχα το δικαίωμα να τους ζητάω αποδείξεις  ότι αξίζουν να βρίσκονται κοντά μου…..

Για να τους επιτρέψω, μετά να με πλησιάσουν!

Είναι αναξιοπρεπές και κανένα σοβαρό άτομο  δεν καταδέχεται  να υποβληθεί σε τέτοιες διαδικασίες!

Πόσο μάλλον ο «σπάνιος», «καθαρός» και «πολύτιμος» άνθρωπος…..

Που αν τύχει να βρεθεί στο δρόμο σου…..

Απλά τον καλωσορίζεις με χαμόγελο…..

Τον αγκαλιάζεις και δεν τον αφήνεις να φύγει! 

Γιατί μαζί με αυτόν….

«Χάνεις» ένα κομμάτι δικό σου!

Μοναδικό, ξεχωριστό ανεπανάληπτο….

«Χρωστούμενο» της ζωής για τον σεβασμό που επιδεικνύεις  απέναντι της! 

Και εγώ δεν είμαι διατεθειμένη, σε καμία περίπτωση να «απαντήσω» με ύβρη στα «δώρα» της…

"Δηλώνοντας" ασημαντότητα να το δεχτώ!

Γι’ αυτό αποφάσισα….

Ότι «αλλοιώνει» αυτό που πραγματικά είμαι……

Να του γυρίζω την πλάτη….

Και να αποχωρώ χωρίς δεύτερη κουβέντα!

Να το αντιμετωπίζω με παντελή αδιαφορία…

Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου!

Όπως ακριβώς με την περίπτωση του υποκριτή…

Που καμία εξήγηση δεν είναι ικανή….

Να ασχοληθώ ξανά μαζί του!

Γιατί δεν  κάνει  ένα λάθος…..

Είναι συνειδητή προσποίηση!   

Διαρκής προσπάθεια εξαπάτησης!

Και αυτό δεν είναι απλά  απαγορευτικό….

Αλλά εγκληματικό!!!!

Ποτέ δεν κατέφυγα σε «φτηνούς» τρόπους για να πετύχω κάτι!

Δείχνω αυτό που είμαι, με παρρησία!

Δεν φοβάμαι!

Και πάνω απ’ όλα…

ΔΕΝ ντρέπομαι για τον εαυτό μου!!!!

‘Εχω την εξυπνάδα, αν μου αποδείξει κάποιος με επιχειρήματα…

'Οτι κάτι δεν είναι σωστό…..

Ενοχλεί…

Η, κάνω λάθος……

Να ζητήσω πρώτα απ’ όλα  ένα μεγάλο «συγνώμη»....

Που έγινα αιτία να στεναχωρηθεί….

Και να το διορθώσω αμέσως!

Δεν «πετάω» τους ανθρώπους…

Ούτε τους «χρησιμοποιώ»!!!!

Είναι επιλογές μου…

Γι’ αυτό τους «τοποθετώ» ψηλά!

Τους προσέχω! Τους κανακεύω!

Τους στηρίζω! Τους προστατεύω!

Τους αγαπάω  βαθιά για ότι μου προσφέρουν…

Και τους το «επιστρέφω»,  δίνοντας όλη την ψυχή μου!

Κρίμα που δεν θα το  γνωρίσεις ποτέ….

Ούτε  θα  «γευτείς» πως είναι!

Αφού  συνεχώς  θα «τριγυρνάς» δίπλα….

Στο «ίσως» και το «δήθεν»….

Καταλήγοντας πάντα…..

Στο «τίποτα» και στο «καθόλου»....

Που «ταιριάζουν»  απόλυτα με την υποκρισία σου!

Και αν εσύ την λογίζεις ως θρίαμβο…..

Συνέχισε!

«Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!»

Στο κάτω-κάτω ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του αν θα ζήσει ή θα υπάρξει απλώς!

Μόνο μην αυτοβαυκαλίζεσαι  ότι είσαι κερδισμένος  γιατί προσπάθησες να «αρπάξεις» κάτι…..

Που και αυτό, τι κρίμα …

Το «έβγαλες» στην γύρα…

Μήπως «τσιμπήσεις  τίποτα παραπάνω από αλλού!

Και αν κομπάζεις για την νίκη σου….

Νικητής είναι αυτός που υπερισχύει σε μια αναμέτρηση…

Και εσύ ήδη έχεις χάσει αυτή με τον εαυτό σου!

Από μένα το μοναδικό που κατάφερες να πάρεις τελικά…είναι η συγχώρεση!

Και αυτό όχι γιατί την αξίζεις…..

Απλά εγώ  δεν θέλω να «τρυπώσει» η άρνηση στην ψυχή μου, να την φθείρει!

Και αν για σένα υπήρξε σημαντικό που με εξαπατήσεις, με τους ομοίους σου…..

Για μένα είναι σπουδαιότερο….

Να έχω σήμερα την δύναμη να σας πω, αδιάφορα….


Μην ξευτιλίζεστε…γιατί σας βαριέμαι!!!!!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου