Αρνούμαι να "λερώσω" την ψυχή μου! Η ζωή εκδικείται καλύτερα!

Κάποτε σκιζόμουν για το δίκιο μου! 

Με ενοχλούσε, με εκνεύριζε και πάνω απ’ όλα με πίκραινε όταν με αδικούσαν!

Δεν με πείραζαν τόσο αυτά  που έλεγαν αλλά οι συνειρμοί που έκαναν για να φτάσουν εκεί! 

Το πώς  «έντυναν», δηλαδή, με λόγια την κάθε σκοπιμότητα που είχαν και την εξέφρασαν αβίαστα  με τόσο  βρώμικο τρόπο!

Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω  γιατί δεν είχαν το θάρρος να σου  πουν  αυτό  που ένοιωθαν έστω και αν δεν είχε πάντα μια λογική εξήγηση!   

Με ποιο σκεπτικό  προτιμούσαν να ρίξουν λάσπη…αντί να σου «πετάξουν» κατάμουτρα ένα  «δεν σε πάω», «με εκνευρίζεις» «μου δυσκολεύεις την ζωή, βρε αδελφέ, και δεν σε γουστάρω»!   

Κάτι που εγώ, έκανα συστηματικά και πίστεψε με δεν το μετάνιωσα  ποτέ!

Ισα- ίσα  που το «έβγαζα» από μέσα μου, ηρεμούσα  και έδινα στον άλλον την ευκαιρία να μου εξηγήσει τι πάει στραβά  και υπάρχει ένταση στην σχέση μας!

Δεν σου κρύβω, ότι με την συζήτηση που ακολουθούσε, διαπίστωνα πως είχα και εγώ  μεγάλο μερίδιο ευθύνης, σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι! Ο τρόπος μου ήταν κοφτός και απόλυτος δίνοντας στον άλλον ένα μήνυμα αυταρχικής συμπεριφοράς  που λογικό  ήταν να τον εκνευρίζει και να του «βγάζει»  επιθετικότητα!

Που να το ήξερα όμως αυτό; Βλέπεις πάντα κρίνουμε  από τις προθέσεις που έχουμε…..και ποτέ, από το πως, το αντιλαμβάνεται ο άλλος! 

Όπως τότε που εργαζόμουν, ως δημοσιογράφος  και το πάθος να κάνω σωστά την δουλειά μου, παραδίδοντας στην εφημερίδα άρτιο το θέμα που είχα χρεωθεί, το εκλάμβανε ο άλλος, ο καψερός, πως τον διέταζα κάθε φορά που του έλεγα τι ακριβώς να φωτογραφίσει  για να δημοσιευτεί όπως πρέπει το κείμενο!

Θα μπορούσα να είχα πάει ήδη στον διευθυντή λέγοντάς του ότι ο συγκεκριμένος φωτογράφος  δεν ξέρει «που πάν’ τα τέσσερα» και πρέπει να φύγει  από την στιγμή μάλιστα που είχα μαζί του τόσο κακές σχέσεις! Αίτημα που θα γινόταν δεκτό αφού μετρούσε η γνώμη μου!

ΔΕΝ το έκανα όμως! 

Παρόλο, που τον αντιπαθούσα πολύ, ένοιωθα πως ήταν άδικο και δεν άντεχα το «βάρος» να χάσει ένας άνθρωπος  την θέση του, πριν  μιλήσω μαζί του και ξεκαθαρίσουμε τι πραγματικά συμβαίνει!

Ευτυχώς δηλαδή! Γιατί, όταν  μας δόθηκε η ευκαιρία να  κουβεντιάσουμε  ήρεμα, διαπίστωσα, πως ήταν ένα πολύ καλό παιδί, σοβαρός επαγγελματίας και εξαιρετικός φωτογράφος! Απλά, το προηγούμενο διάστημα, έκανε άλλο ρεπορτάζ και όταν βρέθηκε στο συγκεκριμένο πόστο, ήθελε λίγο χρόνο να εξοικειωθεί  και αυτό του δημιουργούσε άγχος μην τυχόν χάσει την δουλειά που είχε απόλυτη ανάγκη! 

 Η φράση  «μην κάνεις ποτέ στους άλλους, αυτά που δεν θέλεις να σου κάνουν» την οποία είχα υιοθετήσει ως στάση ζωής με είχε γλυτώσει πολλές φορές από ατοπήματα και λάθη που δεν θα συγχωρούσα ούτε εγώ  η ίδια στον εαυτό μου!   

Και μην νομίζεις πως κάνω την καλή ή την υπεράνω…..Καθόλου!

‘Εχω και εγώ τις κακές στιγμές και τα ελαττωματάκια μου!        

Απλά θεωρώ πως το δικαίωμα, να στερήσεις παραδείγματος χάριν σε έναν άνθρωπο το ψωμάκι του….. το έχει μόνο ο Θεός και κανείς μα κανείς  άλλος!   Αξίωμα!!!! 

Να τσακωθώ, να φωνάξω, ακόμα και να  βρίσω….είναι δική μου επιλογή!   Αλλά μέχρι εκεί! 

Οποιαδήποτε ενέργεια μπορεί να αλλάξει δραματικά την ζωή του άλλου….μακριά από μένα!

Θέλω όταν στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό για βοήθεια να είναι «καθαρό» για να έχω ελπίδα ότι μπορεί να εισακουστώ! 

Να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου! Να  «νοιώθω» ανάλαφρα  και σε κάθε περίπτωση με καθαρή συνείδηση ότι δεν συμμετέχω σε οτιδήποτε κακό συμβαίνει γύρω μου! 

Δεν το προκαλώ, δεν το επικροτώ  με συνέπεια να κοιτάζω οποιοδήποτε κατευθείαν στα μάτια και να του λέω ότι ακριβώς σκέφτομαι!

Αυτό μου έδινε πάντα  μια τεράστια  αίσθηση ελευθερίας, ότι ορίζω την ζωή μου και δεν με κρατάει κανένας στο χέρι, έτσι ώστε ανά πάσα στιγμή,  να μπορεί να βγάλει δικά μου   «άπλυτα στην φόρα»!  

Με βοηθούσε να αναπτύξω μια απίστευτη εσωτερική δύναμη μέσα μου την οποία χρησιμοποιούσα κάθε φορά που έπρεπε να αντιμετωπίσω, μόνη μου,  εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις! Ειδικά στην επαγγελματική μου ζωή που δεν υπήρξε ποτέ ήρεμη!

Δεν θα ξεχάσω, όταν έπιασα δουλειά σε μια πολύ μεγάλη εφημερίδα!  

Πήγα μεταγραφή εκεί με σαφώς  μεγαλύτερο μισθό, από την προηγούμενη δουλειά και όπως καταλαβαίνεις οι περισσότεροι ένοιωσαν μια ανησυχία για την θεσούλα τους! 

Πολύ παραπάνω όμως  η επικεφαλής του τμήματος που αυθαίρετα πίστεψε πως η παρουσία μου εκεί είχε ως  μοναδικό  σκοπό να της πάρω την θέση!

Καμία σχέση!

Απλά, οι ιθύνοντες ήθελαν  να ενισχύσουν το συγκεκριμένο τμήμα γιατί  πάντα το ενημερωμένο  καλλιτεχνικό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ έδινε περισσότερα φύλλα!

Σε πληροφορώ, όμως πως  από το πρώτο λεπτό, που πάτησα το πόδι μου εκεί,  η «αδελφή προϊσταμένη»,  όπως την αποκαλούσα μετέπειτα  κοροϊδευτικά,  είχε αφήσει την δουλειά της και μοναδική της ασχολία ήταν ποιο τρόπο θα έβρισκε για να με διώξει! 

Και σου μιλάω για άτομο πολύ γνωστό  και μεγάλο όνομα του χώρου,  που ήταν ανεπίτρεπτο να έχει  τέτοια ανασφάλεια και συμπεριφορά!

Εβρισκε, λοιπόν  καθημερινά ανόητες αιτίες να με πηγαίνει στον διευθυντή (φυσικά μόνο εμένα απ’ όλο το τμήμα)  με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα με εκθέσει και θα με διώξει!

Ματαιοπονούσε όμως γιατί αγαπούσα τόσο πολύ την δουλειά μου που  την έκανα κάτι  παραπάνω από καλά!

 Αυτή όμως εκεί! Επιμονή!

Είχε  φτάσει στο σημείο, μάλιστα, να μου αναθέτει δεκάδες  θέματα μαζεμένα με την ελπίδα ότι κάπου δεν θα τα βγάλω πέρα και έτσι  θα της δινόταν η ευκαιρία που ζητούσε!

Αποτέλεσμα; Μέσα σε λίγο διάστημα, έγραφα,  σχεδόν μόνη μου ένα ένθετο της εφημερίδας και τα υπόλοιπα δεκαπέντε άτομα του τμήματος  να κάθονται κάνοντας χαβαλέ!

Να σου πω την αλήθεια,  εμένα δεν με πείραζε γιατί με αυτόν τον τρόπο,  φαινόταν περισσότερο η δουλειά μου και το έβλεπα ως επένδυση για το μέλλον, παρόλο που δεν  σήκωνα κεφάλι!  

Εκείνης όμως, δεν της  «έκοβε» μέχρι εκεί!  

Πίστευε ότι με υπέβαλλε σε τρομερά  «βασανιστήρια» και ως εκ τούτου  ή θα έκανα το μεγάλο λάθος ή θα τα παρατούσα από τόσο φόρτο εργασίας  και θα αποχωρούσα τρέχοντας αφού έφευγα από την εφημερίδα στις δύο τα ξημερώματα…… την στιγμή που  οι υπόλοιποι  από τις εννέα και μισή είχαν κουνήσει το μαντήλι!   

Ωσπου,  μια μέρα με ανέβασε στον διευθυντή γιατί  αρνιόμουν, λέει, να κάνω  δύο θέματα, ξεχνώντας βέβαια να  του αναφέρει ότι για να γίνουν…..  έπρεπε να  βρίσκομαι την ίδια χρονική στιγμή  ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά σημεία!!!!!!

Εν ολίγοις, δεν μου έφτανε που δεν είχα χρόνο να πάω ούτε στην τουαλέτα και το βράδυ  μέχρι να φτάσω στο σπιτάκι μου πήγαινε  τρείς τα ξημερώματα….  έπρεπε  ξαφνικά να απολογηθώ γιατί δεν είχα ανακαλύψει τον τρόπο να  διακτινίζομαι!!!!!!   

Το τι έγινε βέβαια δεν μπορώ να στο περιγράψω!!!!!

 Μας πήρε χαμπάρι όλη η περιοχή από τις φωνές μου! Η  «αδελφή προϊσταμένη»  δε, άκουσε όσα δεν είχε ακούσει όλη την ζωή της!

Εκεί!!!!!

Μπροστά στον διευθυντή  ο οποίος είχε βαρεθεί κι αυτός  να μας βλέπει, σε καθημερινή βάση και κάθε φορά αναρωτιόταν  για ποιόν λόγο με πήγαινε!

Ε, εκείνη την μέρα του έλυσα, μπροστά της, όλες τις απορίες του ,με τελείως ξεκάθαρο τρόπο!!!!  

 Αυτή είχε τρελαθεί με τόσες αλήθειες, που άκουγε μαζεμένες  και το μόνο που βρήκε να πει , ψελλίζοντας ως δικαιολογία ήταν  πως είναι υπεύθυνη του τμήματος και δεν είναι σωστό ως υφιστάμενη  της  να μιλάω έτσι! ….

Ποιος την άκουγε όμως; Μόλις είπα στον άλλον  ότι μόνο εγώ δούλευα  και οι υπόλοιποι  περνούσαν την ώρα τους,  με το να την παρηγορούν καθημερινά που δεν είχε βρει ακόμα τρόπο να με διώξει!.....  

«Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα!»

 Οι φωνές του έφταναν μέχρι την είσοδο και σκέψου ότι βρισκόμασταν σ’ ένα τεράστιο κτήριο!  

Καταλαβαίνεις λοιπόν πως ένοιωσε  αυτή  όταν της ανακοίνωσε μεγαλοπρεπέστατα με την πίεση του να βαράει πενήντα,  πως αν με εξανάγκαζε να φύγω…. θα έφευγε και αυτή μαζί με μένα! Την ίδια στιγμή!!!!    

Εσκυψε, που λες,  το κεφάλι και με  ύφος  «καρέτα-καρέτα» προσπαθούσε να ΜΑΣ πείσει πως κάτι τέτοιο ήταν το τελευταίο πράγμα  που επιθυμούσε αφού  ήμουν τόσο καλή στην δουλειά μου που δεν επιτρεπόταν να χάσει η εφημερίδα ένα τόσο καλό στέλεχος!!!.....

 Και καλά να πείσει  εκείνον……Πάει στο καλό!

Αυτή ήθελε να τα πιστέψω και εγώ  που τα ζούσα!!!!!!!

Εκείνη την στιγμή, λοιπόν, κατάλαβα πως η συγκεκριμένη δεν έχει κανένα απολύτως όριο….και θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα!

Σκέψη που επιβεβαιώθηκε με το που  επιστρέψαμε στα γραφεία μας, από τον διευθυντή, και την έβλεπα να ψιθυρίζει στο αυτί κάθε συναδέλφου!

Που να φανταστώ η γυναίκα πως διέταξε δεκαπέντε άτομα του τμήματος να μην μου ξαναπούν ΟΥΤΕ  «καλημέρα» γιατί όποιος τολμούσε  θα είχε να κάνει μαζί της!!!!  

Φαντάσου τώρα να πηγαίνεις, εσύ, στην  δουλειά σου να μην ανταλλάσσεις λέξη με κανέναν όλη την ημέρα, να σε κοιτάνε με μισό μάτι και να μαζεύονται συνεχώς σε κάποια γωνιά γελώντας  επιδεικτικά μαζί σου, χωρίς να μπορείς να ακούσεις κιόλας  τι γελοιότητες ξεστόμιζαν!    

Γιατί η αλήθεια είναι πως μια ενημέρωση την ήθελα!

Αφού τους έβριζα που τους έβριζα μην ήταν  στον «αέρα»!

Διότι μια και δεν μπορούσα να ακούσω τι ακριβώς έλεγαν, για  να τους  απαντήσω αναλόγως….τους φώναζα πόσο τιποτένιοι, αναξιοπρεπείς και  καραγκιόζηδες είναι  που για μια ανόητη (την «αδελφή προϊσταμένη» εννοούσα) έχαναν τον αυτοσεβασμό τους και οτιδήποτε θύμιζε  ανθρώπινο όν!!!!

Ετσι, στην ψύχρα όμως!!!! Δυνατά, με σθένος  να τα ακούνε όλοι!!!  

Μόνη μου εναντίον όλων αλλά…..τους είχα τρελάνει!

Βλέπεις «πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι»

Σε καμία περίπτωση, δεν περίμεναν  αυτή την αντίδραση από μένα!  

Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι αντί  να λουφάξω, με τέτοιο ψυχολογικό πόλεμο, θα τους ξεφώνιζα!!! 

Τα συγχαρητήρια δε που έπαιρνα από τους συναδέλφους άλλων τμημάτων έπεφταν βροχή!  Με αποκαλούσαν  δε με το μικρό μου όνομα, εργαζόμενοι όλων των τμημάτων (τυπογράφοι, λογιστές, ασφάλεια)  που μήτε είχα ξαναδεί στην ζωή μου!  

Ηταν πολλά τότε τα άτομα και εγώ πολύ μικρό χρονικό διάστημα εκεί!

Ξαφνικά είχα γίνει η φίρμα του εντύπου και όσο περνούσαν οι μέρες το «σουξέ» ολοένα και μεγάλωνε!! (Τι είχα τραβήξει…..μη το συζητάς καθόλου)

Μέχρι και σημειώματα έβρισκα στο παρμπρίζ  του αυτοκινήτου μου, ανώνυμα βέβαια που  έγραφαν  «Καλά κάνεις στην κάργια! Συνέχισε έτσι!  Εχει «φάει» κόσμο και κοσμάκη αυτή»!

Φαντάσου πόσο συμπαθής ήταν στην ομήγυρη που έστω και με αυτό τον τρόπο, μάθαινα και κανένα κουτσομπολιό να ‘χω να πορεύομαι!....

Να μην στα πολυλογώ λοιπόν,  αυτό το «αστείο» δεν  τράβηξε πολύ!

Υστερα  μάλιστα και από την μαζική  κατακραυγή των υπολοίπων εργαζομένων στην εφημερίδα, που έκοψαν να τους χαιρετάνε ακόμα και στον διάδρομο, αποφάσισαν να  καταθέσουν τα όπλα! Όχι βέβαια για πολύ! 

Αλλά αυτό το διάλλειμα ήταν αρκετό για να πάρω  δυνάμεις και  να ριχτώ εκ νέου στην μάχη με «των εχθρών τα φουσάτα» !!!!

Η καθημερινή τους προσπάθεια να βρουν επιτέλους έναν αποτελεσματικό τρόπο κατατρόπωσης μου….. έπεφτε στο κενό! Δεν μπορούσαν να με πιάσουν πουθενά και γι’ αυτό έφτασαν στο ποταπό  σημείο να ψάξουν ακόμα και  την προσωπική μου ζωή μήπως εκεί,  υπήρχε κάποιο μελανό σημείο το οποίο  θα με έφερνε σε τόσο δύσκολη θέση που για να μην μαθευτεί…..θα προτιμούσα να αποχωρήσω οικειοθελώς!!!!!!

Βλέπεις ο καθένας κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια!!!!......

Δεν μπορώ να σου περιγράψω την έκπληξη που ένοιωσα  όταν ένας κολλητός μου φίλος, δημοσιογράφος κι αυτός, αλλά σε άλλο έντυπο, με πήρε τηλέφωνο αηδιασμένος  να με ειδοποιήσει,  να προσέχω αφού είχαν το θράσος να ρωτήσουν κι αυτόν μήπως ήξερε  κάτι να τους πει!

Όπως επίσης δεν μπορώ να σου περιγράψω  ΚΑΙ την δική τους έκπληξη, αφού έκλεισα το τηλέφωνο και  πήγα να τους δώσω  με τον τρόπο  που τους άξιζε,  τα «συχαρίκια» μου για τα ξευτιλίκια τους!    

Και όλα αυτά…. γιατί;;;;

 Επειδή  κάποια, κάπου, κάποτε δεν είχε μάθει να φέρεται ως άνθρωπος!

 Προτιμούσε να διαβάλλει, να συκοφαντήσει και να διαλύσει την ζωή ενός ανθρώπου τόσο άδικα μόνο και μόνο γιατί ένοιωθε πως ότι είχε δεν της άξιζε και ανά πάσα στιγμή μπορούσε οποιοσδήποτε να της το αφαιρέσει!

Υποχρέωνε δε κι άλλα άτομα εκμεταλλευόμενη την θέση της να φερθούν χειρότερα και από ζώα και ας με συγχωρέσουν τα ζωντανά, που χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση! Πίστευε ότι μια καρέκλα  ή ένας τίτλος,  της εξασφάλιζε αυτόματα  άλλοθι για τα εγκλήματά της,  ξεχνώντας πως πάνω απ’  όλα και όλους….

Υπάρχει Θεός!!!!!

Παντοδύναμος και Παντοκράτορας και μόνο Εκείνος ορίζει και  κανονίζει! Κανένας άλλος!

Και επειδή αυτό το είχα βιώσει πολλές φορές….τα άφηνα όλα στην κρίση Του!

Ποτέ δεν προσπάθησα  να εκδικηθώ ανταποδίδοντας την κακία, ούτε στην παραπάνω περίπτωση ούτε σε τόσες άλλες!  Και υπήρξαν πολλές που μπορούσα να το κάνω!

Δεν καταδέχτηκα, όμως να «λερώσω» την ψυχή μου και να γίνω μία, από αυτούς και ας έκαναν λυσσαλέες προσπάθειες να με εξοντώσουν, επειδή, ακριβώς  αρνιόμουν να τους μοιάσω!

Με πείσμα, αντοχή και αλήθεια κατάφερνα πάντα να παραμένω «καθαρή»

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να  γινόμουν  «ο καθρέφτης»…. που μέσα έβλεπαν τον εαυτό τους!  

Έναν εαυτό που δεν άντεχαν ούτε οι ίδιοι, να «κοιτάξουν», τόσο «βρώμικος» που ήταν!

 Και αυτό, πίστεψε με ,αυτό τους πονούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο!  

 Γι’  αυτό χαμήλωναν τα μάτια και έσκυβαν το κεφάλι κάθε φορά που τους έκραζα και φώναζα δυνατά  τις πομπές τους!   

Γιατί   καταλάβαιναν  πόσο «μικροί» , «λίγοι»  και «ανίσχυροι»  ήταν μπροστά στην ίδια την ζωή!

Και η ζωή ξέρει πάντα να "εκδικείται" καλύτερα απ' όλους!!!