Πόση απογοήτευση....όταν δικοί σου άνθρωποι διαγράφουν "κομμάτια" της ψυχής σου!!!!

'Ερχονται στιγμές που ενώ θέλεις να πεις τόσα πολλά…..

Δεν βρίσκεις τις κατάλληλες λέξεις να εκφραστείς!

Προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη την σκέψη……

Αλλά το συναίσθημα "φουσκώνει" σαν χείμαρρος σκεπάζοντας……

'Ολα εκείνα που θες να «βγάλεις» από μέσα σου….

Και άντε πάλι από την αρχή!

Το μόνο που καταφέρνεις είναι να επαναλαμβάνεις συνεχώς…

Την φράση……

«Μα είναι δυνατόν;»…..  

Όταν διαπιστώνεις με πόση μεγάλη ευκολία….

'Ενας δικός σου άνθρωπος…..

Διαγράφει «κομμάτια» της ψυχής σου…..

Τόσο  απροκάλυπτα......

Που δημιουργεί ένα περίεργο «μείγμα»…

Τεράστιας έκπληξης και απορίας…..

Το οποίο σε καθηλώνει!!!!!

Σε «ακινητοποιεί»…..

Περιορίζοντας την δυνατότητα να καταλάβεις….

Πως έφτασε στο σημείο να κάνει κάτι τέτοιο!!!!

Πως τόλμησε να «τσαλακώσει»…..

Ένα κομμάτι του εαυτού σου, με τόση ευκολία…

Και σε κοινή θέα, να το «πετάξει» στην γωνία!

Που βρήκε την δύναμη…..

Να «μηδενίσει» με τόση χαρά…

Ότι πιο όμορφο του είχες χαρίσει άδολα……

Γιατί πίστεψες σε αυτόν!

Τον εμπιστεύτηκες!

Τον έβαλες  στην ζωή σου….

Του «άνοιξες» την καρδιά σου….

Δίνοντας  την ικανοποίηση να νοιώσει….

Μοναδικός…

Ξεχωριστός!

Και αν τελικά…

Όλα αυτά ήταν λίγα….

Για το δικό του «μεγαλείο»…..

Γιατί δεν τα παραμέριζε απλώς;

Δεν τα άφηνε πίσω του…..

Να προχωρήσει μπροστά….

Να βρει ότι πραγματικά του "'άξίζε";

Ποιος λόγος υπήρχε......

Να προβεί σε μια τέτοια αναίσχυντη πράξη…

Που για μένα την «ανόητη»…..

Αποτελεί μέγιστη  ύβρη απέναντι στην ίδια την ζωή!

Διότι όταν κάποιος σου προσφέρει τον εαυτό του…..

Είναι η καλύτερη απόδειξη ότι πίστεψε σε σένα…

Σε «τοποθέτησε» πολύ ψηλά μέσα του!

'Οταν λοιπόν τραβάς το χαλί κάτω από τα πόδια του…

Με αυτόν τον αχαρακτήριστο τρόπο…..

Δεν γελοιοποιείς εκείνον, όπως ήταν ο σκοπός σου…..

Αλλά τον εαυτό σου!!!!!

Αποδεικνύεις…….

Πως ΕΣΥ  δεν ήσουν άξιος…..

Για ένα τόσο μεγάλο «δώρο»…..

Και σου αφαιρείται αμέσως!

Και αυτό δεν περνάει στην λήθη…

Όπως ίσως θεωρεί το μυαλουδάκι σου!

Είναι ένα «μείον» που το «κουβαλάς» διαρκώς…

Και έρχεται ως απάντηση…

Κάθε φορά που θα αναρωτιέσαι στο μέλλον…..

Γιατί δεν σου χαρίζεται κάτι όμορφο…

Να σε «γεμίζει» και να σε «απογειώνει»!

Θα είναι τότε…..

Που η σημερινή «μαγκιά» να διαγράφεις το γνήσιο…..

Το αθώο και το ειλικρινές…..

Για να αποδείξεις στον  όποιον μικροσκοπό σου…

Πόσο «υπεράνω» είσαι…….

Θα σε αφήνει ακάλυπτο!

Φοβισμένο και ανασφαλή…

Να τα βγάλεις πέρα μόνος σου!  

Θα έρθει ο καιρός  που θα αναζητάς…..

Το ανόθευτο και το καθαρό……

Μήπως αισθανθείς λίγο άνθρωπος…..

Μα δεν θα το βρίσκεις πουθενά!

Γιατί η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές…..

Δεν «ξεχνά» ποτέ……

Και δίνει, τελικά, στον καθένα αυτό που αξίζει!

Πανηγύρισε, λοιπόν όσο έχεις καιρό...

Πόσο «έξυπνος» είσαι…..

Που κορόιδεψες…..

Πλήγωσες……

«Μάτωσες» κάποιον που νοιαζόταν για σένα!

Δήλωσε έτσι εκεί που θέλεις…

Πόσο «ικανός» είσαι……

Και τι «θυσίες» είσαι διατεθειμένος να κάνεις….

Για να πετύχεις τον σκοπό σου!!!!!

Απέδειξε  το πάθος που σε διακατέχει……

Και την έντονη επιθυμία….

Να σε «αποθεώσουν», μια ώρα αρχύτερα!

'Ασε, να «χτυπάει» κόκκινο η αδρεναλίνη σου…..

Γιατί αρέσκεσαι σε τέτοιου είδους παιχνίδια....

Αφού ικανοποιούν το «εγώ» σου….

Προσδίδοντας μεγαλύτερη "αξία"…

Στις όποιες  «ικανότητες»  πιστεύεις  πως έχεις!

Συνέχισε να χαίρεσαι το «επίτευγμα» σου……

Και να κομπάζεις γι' αυτό.....

Μια και δεν αφήνεις κανένα περιθώριο…

Να μην το «θαυμάσω» κι εγώ!!!!!!

Να μην «εντυπωσιαστώ» για το πόσο μακριά…

Μπορείς  να φτάσεις…

Για το απόλυτο «τίποτα»....

Που ενδεχομένως καλύψει…

Μια ανασφάλεια σου!

Για το «μηδέν»…

Που ψάχνεις εναγωνίως  να επιβεβαιωθείς μέσα από αυτό!

Μα πάνω απ’ όλα……

Για το πόση μεγάλη απογοήτευση προσφέρεις……

Σε έναν άνθρωπο  που σε πλησίασε…

Με ενδιαφέρον και αγάπη......

Θέλοντας να χαμογελάσει η ψυχή σου….

Μακριά από την μοναξιά της!

'Ολα αυτά, βέβαια…

Μπορεί να φαντάζουν......

 «Ψιλά» γράμματα για σένα!

«Ανόητες» λεπτομέρειες…

Ενός  «χαζού» συναισθηματικού ατόμου…

Όπως εγώ…..

Που δεν έχω  καταλάβει ακόμα….

Πως γυρίζει αυτή η γη!

Δεν έχω εμπεδώσει……

Πως η αρχή των «κερδισμένων» είναι……

«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!!!!!

Και αν δεν  μοιραστώ το ψέμα…..

Να το διαδώσω…..

Να το κάνω αυτοσκοπό μου…..

Για να παίρνω αυτό που θέλω….

Πάντα θα ανήκω στην κατηγορία των «χαμένων»!!!!

Ε, λοιπόν…

Χάρισμα σου αυτός ο κόσμος!!!!!

Μόνο αηδία….

Και απέραντη θλίψη μου προκαλεί!

Λύπη……

Για όλους εσάς που είστε μέρος του…..

Ανίκανοι να «αγγίξετε», έστω κι ένα δευτερόλεπτο….

Μια «χορδή» της ψυχής σας…

Για να αισθανθείτε «ζωντανοί»!!!!!

Υπάρχετε απλώς……

Ανταλλάσσοντας στην καλύτερη περίπτωση….

Τα υγρά σας…..

Χωρίς να νοιώσετε πραγματικά…

Το  τεράστιο μεγαλείο…..

 Να ανήκεις κάπου!

Να "ακουμπάς"!

Να αισθάνεσαι…..

Πως  γίνεται το «ένα», «δύο»…..

Φτάνοντας τόσο ψηλά…..

Που να μην σου λείπει απολύτως τίποτα!

Αφού η ψυχή είναι πάντα «ντυμένη» με αγάπη…..

Και  ρίχνοντας  ένα βλέμμα……

Στον σύντροφο σου…..

«Αιχμαλωτίζεις»…όλη την ομορφιά της ζωής!!!!  

Αυτός είναι ο δικός μου κόσμος!

Και δεν σκοπεύω με τίποτα  να βγω από εκεί!

'Οσες φορές και αν απογοητευτώ….

Λυπηθώ….

Η, λυγίσω! 

Δεν πρόκειται να κάνω σε κανέναν, αυτή την χάρη!

Ούτε βεβαίως σε σένα…

Που ομολογουμένως ήταν φιλότιμες οι  προσπάθειες….

Που έγιναν για να το πετύχεις!!!!!

Μάθε λοιπόν….

Πως η δική σου συμπεριφορά….

Απλά μου  «δίδαξε» περισσότερα πράγματα!

Με έκανε να εκτιμήσω ακόμα πιο πολύ…..

Τους δοτικούς ανθρώπους…

Και όλους εκείνους που έχουν την ευλογία…

Να κάνουν το ψίχουλο….

Καρβέλι!!!!!!

Να αντιμετωπίζουν την ασχήμια, με χαμόγελο…

Και να μετατρέπουν την στεναχώρια…

Σε χαρούμενο τραγούδι……

Για να ξορκίζουν κάθε φορά τον φόβο τους!

Την στιγμή…..

Που εσύ κάνεις τα πάντα.....

Για να πάρεις αυτά που θέλεις.....

Εγώ ζητάω…..

Αυτά που αξίζω!!!!!!

Απλά!

'Εντιμα και «καθαρά»!

Εκεί είναι η μεγάλη διαφορά μας!

Και ο λόγος…..

Που δεν πρόκειται ποτέ….

Να σου μοιάσω!!!!

Να ασπαστώ την φιλοσοφία σου….

Που έτσι κι αλλιώς……

Την αρνούμαι και δεν με αφορά!

Κατάλαβα…..

Πως για να φτάσεις  στο σημείο να συμπεριφερθείς…..

Με έναν τέτοιο απαξιωτικό τρόπο.....

Πρωτίστως για τον εαυτό σου…

Είναι, γιατί…...

«Τόσα νοιώθεις…..τόσα κάνεις»!!!!

Και θα σταματήσω εκεί!

Οτιδήποτε σκεφτώ παραπάνω…..

Είναι τελείως ανώφελο!

Ο καθένας τελικά  προσφέρει αυτά που έχει……

Και ζητάει να εισπράξει……

Ότι ακριβώς αντέχει!!!!!

Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια  της ζωής……

Που καθιστά  κάποιους ανθρώπους…..

Σημαντικούς και ξεχωριστούς…

Προσδίδοντας τους…..

Την «ιδιότητα» του βραβείου ….

Για τον σεβασμό που επιδεικνύεις, απέναντι της!

Ενώ οι υπόλοιποι…

«Λειτουργούν» ως «μαθήματα»…..

Που πρέπει να πάρεις…..

Για να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο…

Το καλό…το θετικό…..και το δοτικό……

Που σου τα προσφέρει ως πολύτιμα «δώρα»!

Γιατί μόνο με αυτά μπορείς να προχωρήσεις…...

Παρακάτω!

Να σου δώσουν δύναμη να «κλείσεις» τις πληγές…..

Για να «γευτείς» πάλι την χαρά της αγάπης!

Κάτι που εσύ δεν πρόκειται ποτέ να νοιώσεις…..

Γιατί δεν το επιτρέπει ο «κόσμος» σου…..

Και οι «αρχές» που τον διέπουν!!!!!

Αφού  ως γνήσιος εκφραστής του…..

Θεωρείς τουλάχιστον βλακώδες και ηλίθιο….

Οτιδήποτε εκπορεύεται από το συναίσθημα….

Μια και  «εμβολίζει» επικίνδυνα τον κυνισμό….

Και τον ωμό «ρεαλισμό» που σε οδηγούν….

Κάθε φορά στον «ποθητό» στόχο σου!

Μ’ έναν μηχανικό τρόπο…

Ζωώδη…..

Που δεν εμπεριέχει ίχνος ανθρώπινης «μυρωδιάς»!

Δεν επιτρέπει κανένα σκίρτημα…..

Καμία αντίδραση!

Κανένα λόγο να χαρείς!

Απλά……

Στέκεις  ανήμπορος απέναντι στον εαυτό σου……

Μήπως τον ξεπεράσεις με φτηνά τερτίπια.....

Για να «κλέψεις» λίγη ζωή.....

Η, να σου χαριστεί έστω και κατ'  ελάχιστο.....

Με σκοπό  να νοιώσεις κάτι διαφορετικό…..

Που περιλαμβάνει μια στάλα χαράς!

Επιχειρείς να «ρίξεις» μια σταγόνα έρωτα…..

Στο απέραντο  «κενό» που διέπουν…..

Τις επιθυμίες σου....

Μην τυχόν  «καλύψεις» κάτι...

Από την «γύμνια» τους!

Μάταια όμως!

Ακόμα και αυτό το ελάχιστο…..

Απαιτεί ψυχή!

Και εσύ δεν «δίνεις»…..

Δεν παραχωρείς ούτε σπιθαμή!

Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα…….

Να σου αφαιρείται  το χάρισμα να αγαπήσεις…..

Και ταυτόχρονα……

Να σε κάνει να αισθάνεσαι.....

Ακόμα και ανάξιος να αγαπηθείς!!!!!

Τώρα που το σκέφτομαι…..

Αυτό με απογοητεύει ακόμα περισσότερο!

Είναι πιο σκληρό…..

Πιο προσβλητικό…..

Πιο ατιμωτικό…

Από κάθε διαγραφή!!!!!!

Είναι ο ορισμός της αυτοκαταστροφής!

Και το μόνο που μπορώ να σου πω, τελικά....

Είναι πόσο λυπάμαι για σένα!

Πόσο με θλίβει η "στεγνή" ζωή σου.....

Που δεν θα σου επιτρέψει ποτέ να πλησιάσεις....

"Το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο"....

Γιατί σε  "αγριεύει" οτιδήποτε "φωνάζει" αγάπη!

Και πίστεψε με....

Για όλα αυτά που κάνεις....

Δεν θα μπορούσε κανένας να σου επιβάλλει ....

Μεγαλύτερη τιμωρία από αυτήν.....

Που διάλεξες εσύ ο ίδιος....

Για τον εαυτό σου!!!!

Πόσο κρίμα είναι, αλήθεια....

Δεν μπορείς καν να φανταστείς!!!