Όταν το «ψεύτικο»
υπερτερεί στις σχέσεις των ανθρώπων...
Και «αποθεώνεται» ως ιδανική συνθήκη
επιβίωσης…..
Εκείνος που
επιλέγει να πορευτεί λέγοντας την αλήθεια…
Χαρακτηρίζεται
πάντα ως το «μαύρο πρόβατο»!
Είναι
δαχτυλοδεικτούμενος από τους υπόλοιπους και η παρουσία του δεν είναι ποτέ ευχάριστη!
Ουδείς
μπορεί να κατανοήσει την στάση του…
Η οποία
ταράζει τα «λιμνάζοντα» νερά…
Και τους
φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα…
Όταν εκείνοι
κάνουν τα πάντα να την προσαρμόσουν στα μέτρα τους!
Να την
καλύψουν με οποιοδήποτε χείριστο ψέμα
σκαρφίζονται…..
Μόνο και
μόνο γιατί το επιτάσσει το συμφέρον τους!
‘Ετσι,
βλέπεις μεγάλες «αγάπες»....
Αδελφικές, συντροφικές,
φιλικές…..
Να "γκρεμίζονται" σαν τραπουλόχαρτα....
'Οταν κάποιος από τους δύο, συνειδητοποιεί....
Πως δεν έχει
να κερδίσει τίποτα παραπάνω από τον άλλον…
Και ως εκ
τούτου….
Παύουν,
πάραυτα να υφίσταται!!!!
«Εξαφανίζονται» τα «ανιδιοτελή» αισθήματα…..
Και την θέση
τους, παίρνουν η αδιαφορία και η
εγκατάλειψη!
Παρατήρησε
γύρω σου και θα διαπιστώσεις…..
Πως οι
περισσότερες επαφές είναι ένα ανελέητο «πάρε-δώσε»…..
Που
στηρίζεται σε τόσο εύθραυστες ισορροπίες….
Που αρκεί
μια τόση δα, μικρή αλήθεια…..
Να επιφέρει
όχι μόνο αναταραχή αλλά…
Ολοκληρωτική
καταστροφή!!!!!
Κανένας δεν
τολμάει να πει, στον άλλον….
Αυτό που
αισθάνεται πραγματικά…..
Αυτό που
σκέφτεται……
Και πολύ
περισσότερο δεν δέχεται να ακούσει
τίποτα από σένα…..
Για την
εκούσια «αιχμαλωσία» του σε μια
δυστυχισμένη κατάσταση……
Την οποία
επιμόνως θέλει να αποδεχτείς....
Ως την επιτομή της ευτυχίας!!!!!!
Πρέπει δηλαδή
σώνει και καλά να συμφωνήσω…..
Πως το ψέμα
πάνω στο οποίο στηρίζεται…..
Είναι ο
ιδανικός τρόπος να ζήσεις!!!!!!
Να παραδεχτώ
πως η ξεδιάντροπη παραποίηση της
αλήθειας…..
Να
εκδηλώνει συναισθήματα που δεν νοιώθει….
Σε άτομα,
σημειωτέον δικής του επιλογής……
Είναι το
ιδεατό…..
Το
μεγαλειώδες…..
Το
αποκορύφωμα της ουσίας….
Τούτης της
ζήσης!!!!!!
Να
κατανοώ τις ανίερες συμφωνίες που έχει
κάνει…..
Να
αλληλοδουλεύονται…..
Σφυρίζοντας αδιάφορα και
χαρωπά….
Για το πόσο υπέροχα
αισθάνονται και οι δύο….
Μέσα στην
θύελλα της ανυπαρξίας τους!!!!!
Να εκτιμώ
την σιωπή της μοναξιάς.....
Που έχουν
επιβάλλει στην σχέση τους!
Το
ανελέητο κρυφτό!
Μην τυχόν
καταλάβει ο ένας…..
Την
πραγματική ταυτότητα του άλλου…..
Και χαθεί
αυτό το «υπέροχο» βόλεμα……
Στο
«πουθενά»….
Μόνο και
μόνο γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν…..
Πως αυτό το όμορφο «ταξίδι» που βιώνουν….
Είναι κάτι
παραπάνω…
Από «μαμ,
κακά και νάνι»!
Τι να μου
πει για την ζωή, ένας τέτοιος άνθρωπος….
Που ουδέποτε
μπήκε στον κόπο να «κοιτάξει» μέσα του....
Να «δει» τι έχει!
Να το
«αγγίξει»…..
Να «μιλήσει»…..
Να «ζήσει»
μαζί του…..
Και τελικά να το αγαπήσει…
Για να το προσφέρει ως ανεκτίμητο
δώρο…..
Σε αυτόν
που αξίζει πραγματικά!
Αντί
γι’ αυτό…..
Το εξέλαβε ως φορτίο που έπρεπε να απαλλαχτεί....
'Οσο το δυνατόν συντομότερα!
Να το ακουμπήσει
κάπου βιαστικά…..
Γιατί δεν
άντεχε το βάρος του!
Να
μετατοπίσει την ευθύνη του ίδιου του,
του εαυτού….
Στον απέναντι…..
Γιατί έτσι
κέρδιζε το "άλλοθι"…..
Πως για την
παντοτινή δυστυχία του…..
Εκείνος έχει το φταίξιμο!!!!!!
Σε αυτή την
περίπτωση λοιπόν….
Τι να σου
κάνει ο «φτωχός πλην τίμιος»……
Ο
οποίος "παρασύρθηκε" από την δίνη των
καταστάσεων που βρέθηκε……
Και όταν
κατάλαβε το "λάθος" του……
‘Ηταν
πλέον πολύ αργά να το διορθώσει;
Το έχουμε δει
εξάλλου….
Πολλές
φορές, αυτό.....
Στις παλιές καλές
δραματικές ελληνικές ταινίες!
‘Ασε δε….
Που το
βολεματάκι…
Υπερτερούσε,
τελικά της λάθος εκτίμησης……
Και σκέφτηκε
να δώσει χρόνο στον εαυτό του…..
Να το
επανεξετάσει….
Στην επόμενη
ζωή!!!!!
Γιατί να κουράζεται
επιπλέον σε αυτή;
Του αρκούν όσα έχει….
Όπως τα
έχει….
Για να
υπάρχει, απλώς…..
Και να
πορεύεται μακάριος στο «παρακάτω»!
Εξάλλου το
λέει και το γνωστό άσμα…..
«‘Απονη ζωή,
μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας αδίκησες»!!!!
«Τρανταχτό» επιχείρημα
που προβάλλεις και εσύ….
Όταν
αρνούμαι να «αγγίξω» το κουκούλι της
ψευτιάς…
Που έχεις
περιβάλλει την ζωή σου….
Απευθύνοντας
την εύλογη ερώτηση….
«Γιατί τόσο κακό, για το τίποτα;»
Και αν
τελικά πρέπει να κατανοήσω.....
Πως μόνο αυτό μπορείς να "σηκώσεις"…..
Οκ!
Γιατί όμως πρέπει να είμαι εγώ, λάθος…..
Που δεν
καταδέχομαι κάτι τέτοιο για τον εαυτό μου;
Ποιος είπε
πως η απόρριψη από μέρους μου, κάθε είδους παραμυθιού….
Με καθιστά
αυτόματα απολογούμενη…..
Για τις
δικές σου αμαρτίες;;;;;;;;;
Που είδες γραμμένο
πως αν δεν μπω στο τρυπάκι…..
Να με
ευχαριστεί το ψέμα και να στο «επιστρέφω» ….
Στην
καλύτερη εκδοχή του……
Δεν υπάρχει
σημείο επαφής;
Κρίμα!
Αυτό δεν
είναι ζωή!
Είναι απλώς μια διαδικασία που σου
υπενθυμίζει….
Πως είσαι
ζωντανός!
Μέχρι εκεί!
Γιατί δεν σε
αφήνει….
Να νοιώσεις τίποτα
όμορφο….
Που να «αγκαλιάζει»
την ψυχή σου….
Να την «ζεσταίνει»
και να την κάνει να «χαμογελάει»!
Να «ηρεμεί»
και να «γαληνεύει»…
Κάθε φορά που
πάει να «τρυπώσει» ο φόβος….
Και δεν
ξέρεις τι να κάνεις!
Και αν
συμβεί κάποια στιγμή …..
Να ποθήσεις
το «γνήσιο»….
Το διώχνεις
αμέσως μακριά!
Γιατί εμπεριέχει αλήθεια…
Την οποία
δεν θέλεις…..
Αφού ταράζει
τα «λιμνάζοντα» νερά σου…
Και «σπάει»
την εκκωφαντική σιωπή….
Που χαρακτηρίζει
την ζωή σου!
Μόνο που
εμένα αυτό…
Δεν μου πάει!
Το αρνούμαι….
Δεν το θέλω….
Γιατί δεν «μοιράζεται»…
Δεν «χωράει»
σε κανένα όνειρο….
Και «κλέβει»
την χαρά!
Στέκει πάντα εκεί στο "πουθενά".....
Μόνο του…έρημο!
Και η
μοναξιά που έχεις επιλέξει εσύ…..
Πίστεψε με…
«Πονάει» πολύ περισσότερο….
Από οποιαδήποτε δική μου αλήθεια!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου